Τα παιδιά και η ευχή, Της Γιώτας Παμπάλου
Σαν είμασταν παιδιά, η μητέρα, μας έλεγε μια όμορφη ιστορία.
Ήταν πάντα η ίδια, και πάντα λίγη ώρα πριν το ρολόϊ του κόσμου τούτου, σημάνει 12 σαν
θα ξημερώνει των Θεοφανείων η Εορτή! Καθόμασταν τα τρία αδέρφια λοιπόν, με τα χεράκια σταυρωμένα, με τις καρώ κουβερτούλες σαν κάπες στις πλατούλες μας, και γύρω από την μητέρα μας με τα φωτάκια του Χριστουγεννιάτικου δέντρου, τα μόνα αυτά αναμμένα, να φωτίζουν γλυκά τα πρόσωπά μας!
Η ίδια αγαπημένη ιστορία,που σαν οι δείκτες του ρολογιού ανταμώσουν στο 12, η Άγια ώρα έρχεται, που ο ουρανός με αγγέλους θα γεμίσει και με τον Χριστούλη ψηλά εκεί στη μέση, στο θρόνο της Βασιλείας του, στον θρόνο της Αγάπης, να μας κοιτά να μας χαμογελά. Είναι η μόνη στιγμή παιδιά μου,ακούω σαν τώρα την μητέρα να μας λέει γλυκά,όπως τότε:
-Είναι η μόνη στιγμή, μονάκριβη, μέσα στον Χρόνο, που ο Χριστούλης για σας παιδιά και για όσους στην ψυχή τους υπάρχει ένα παιδί, ανοίγει τα ουράνια Του! Όσα σύννεφα, όσα χιόνια, όση βροχή,όσο άσχημο καιρό κι αν κάνει, από το παράθυρο σε σας ο Χριστός στα μάτια σας μπρος, θα φανερωθεί!
Την κοιτούσαμε και διαβάζαμε την καλοσύνη στο πρόσωπό της! Πόση καλοσύνη Θεέ μου είχε εκείνο το βλέμμα της…Την ακούγαμε προσεκτικά και ξέραμε πια με τα χρόνια,την νοιώθαμε, πως όλα είχαν τον σκοπό τους! Μας έλεγε τα ίδια όμορφα λόγια με την βελούδινη φωνή της :Σαν ο Χριστός στα μάτια σας προβάλλει , να θυμηθείτε μιαν ευχή, μονάχα να ζητήσετε! Όμως μην ξεχνάτε , να΄ναι απ΄την καρδιά βγαλμένη και τον εγωισμό, τον δόλιο, τον πονηρό, μην τον αφήσετε την καρδιά σας να πλανέψει.
Ευχή ζητήστε που είναι για εσάς και όλη την οικουμένη! Κι ο νέος χρόνος ο,τι ζητήσετε, σαν είναι απ΄ τον Χριστό Ευλογημένο, θα δείτε πως μέσα στο διάβα του, παραμονή των Θεοφανείων στον δρόμο σας θα έχει φέρει . Με την βοήθεια του Χριστούλη θα έχει πραγματοποιηθεί! Θα σας φανερωθεί παιδιά μου!
Και σαν 12 λοιπόν, έδειχνε το ρολόϊ , σαν σπουργιτάκια θαρρείς , τα τρία αδέρφια, σκαρφαλωμένα στο παραθύρι του δωματίου που όλα τα φώτα τριγύρω ήταν σβυστά, με τα μάτια τους διάπλατα ανοιχτά, το Θείο Φως προσμένανε. Κοιτούσαμε,κι όταν 12 σήμαινε, ένα Φώς νοιώθαν πως ζέσταινε γλυκά πρώτα την ψυχή τους,… κι έπειτα τα μάτια κλείνανε, αφήνοντας τις ευχές τους στα ουράνια στον Χριστό να ταξιδέψουν!
Πέρασαν χρόνια η μάννα έγινε αστέρι και με τους αγγέλους πλάι πια νοιώθω πως την βλέπω, σαν ο Χριστός μας, με φως φωτίζει όλο τον ουρανό, όλη την πλάση παραμονή των Φώτων! Θυμάμαι τα λόγια της ,θυμάμαι την μορφή της. Μα πιότερο, θυμάμαι που σαν την ρωτούσαμε :Μαννούλα πες μας τι να ευχηθούμε; Πες μας, ποιό το πολυτιμότερο όλων των ευχών, απ΄τον Χριστό μας, πες μας τι να του ζητάμε τώρα που πλησιάζει η ώρα;
Με ένα στόμα, μια φωνή πάντα τότε, κι ακόμη κι απόψε, μέσα απ΄την καρδιά, πάντα βγαίνει μία και μοναδική ευχή!
Χριστέ μας, χάρισε Αγάπη σε μας και σε όλους τους ανθρώπους, φίλους κι εχθρούς πάνω στην γη και σε όλη Σου την πλάση!
©Γιώτα Παμπάλου.